Vanmorgen met de taxi van het hotel naar de haven waar we om half tien kaartjes kopen voor de boot naar Macao. Maar op de boottickets zien we dat de boot pas om elf uur vertrekt. Bij een ander loket zien we dat een andere maatschappij kaartjes verkoopt voor een boot die al om tien uur vertrekt. Snel terug naar het loket waar wij kaartjes gekocht hebben en proberen ze weer in te leveren. Dat zal wel niet lukken, maar niet geschoten is altijd mis. We hebben inmiddels in China wel geleerd niet te bang zijn en heel vasthoudend, dan lukt er soms nog wel iets. Na stevig aandringen en ondanks de taalbarrière lukt het wonder boven wonder ook nog de kaartjes weer terug te laten nemen. Snel nieuwe kaartjes kopen, waarna we ook nog door de paspoortcontrole moeten. Nog net op tijd zijn we bij de boot van de First Ferry Compagny en varen in ruim een uur met de Turbo Speed Ferry naar Macao. In Macao kunnen we achter in de rij aansluiten voor de lange rijen bij de douane. Er is een veel kortere rij bestemd voor 65 plussers, gelukkig, hoewel in dit geval helaas, mogen we daar nog geen gebruik van maken. Met wat vragen zo hier en daar vinden we de juiste stadsbus die ons naar de omgeving brengt waar we een geschikt hotel denken te vinden. Als we door de stad rijden kunnen we al wat sfeer proeven van Macao, dat een heel wat menselijker maat heeft met veel minder hectiek dan Hongkong. Alleen de luchtvochtigheid van 85 procent bij een temperatuur van 25 graden en het gesjouw met de rugzakken doet ons behoorlijk transpireren.
Tot 1999 was Macao een Portugese kolonie, waarna het werd teruggegeven aan de Chinezen. Eerder probeerden de Hollanders de Portugezen er al weg te krijgen, om precies te zijn in 1622, maar het Hollandse leger werd er verslagen.
Veel doet nog denken aan de Portugese tijd, niet alleeen door de talrijke koloniale gebouwen, maar ook zijn de straatnamen in zowel het Portugees als in het Chinees. De verschillende nauwe straatjes met hun veelkleurige gevels zouden zo in Portugal of Spanje kunnen zijn, waarbij ook de katholieke kerk en de mooie pleintjes niet ontbreken. In de boekwinkels liggen veel Spaanstalige boeken en ook qua uiterlijk zijn er veel Portugees uitziende mensen, en dat niet allleen, ze spreken die taal ook. Je hebt hier dan ook niet het gevoel in China te zijn.
We vinden een geschikt hotel in de Rue da Felicidade bij een pittige Portugese bazin, waar we met enige moeite toch nog 20 procent korting bedingen op de kamerprijs. Afdingen moet, ook in deze Portugese contreien. Het is een kamer met een formaat waar we in Hongkong alleen maar van konden dromen. Vanuit de hotelkamer ruiken we de geuren van de eethuisjes. Vroeger waren in deze buurt veel bordelen te vinden, maar nu kun je er een tussenstop maken om de maag te bevredigen.
Het vroegere Macao heeft zijn welvaart vooral te danken aan de scheepvaart, maar vandaag de dag zijn het de Casino's die de zilvervloot laten binnenvaren. De Chinezen zijn gek op gokken en komen dan ook met vele duizenden elke dag naar toe. Macau is het Las Vegas van Azie, er zijn zo'n 14 casino's, waarvan velen dag en nacht geopend zijn.
We nemen een kijkje in het Grand Lisbo Casino, een van de meest luxueuze, maar we kunnen zo in ons vakantiekloffie naar binnen. Gelukkig snappen we weinig van de verschillende spelen, waardoor we met even weinig geld het casino verlaten als we er binnen zijn gegaan.
Er staan twee mooie Bentley's voor het casino die dienst doen als taxi. Zul je wel nodig hebben als je veel gewonnen hebt. Of als je veel geld wilt vergokken. Wij maken er maar geen gebruik van deze keer. We gaan wel met de 'benewagen'.
