Vanmorgen om 9.30 uur uitboeken bij het hotel en eerst een deel met de metro tot het station Long Yang. Hier overstappen op de MAGLEV, de magneetzweeftrein die de 30 km naar Pudong Airport in 7 minuten afraast en daarbij een topsnelheid van 431 km/uur haalt. Moet je geen klapband krijgen bij die snelheid.
Op het vliegveld tellen we het overgehouden Chinese geld, omgerekend een 20 Euro. Volgens de wederhelft hoeven we dat niet op te maken, want dat is alvast een mooie aanbetaling voor de volgende reis. Zo snel als dit gaat zo langzaam gaat het bij de securitycheck. Het allarm gaat af bij een van onze rugzakken en het is een heel gezoek om te achterhalen waardoor dit veroorzaakt wordt. Uiteindelijk mogen we door zonder dat duidelijk wordt wat er aan de hand was. Bij de check van de handbagage worden we weer tegengehouden. Zit er een mesje in het kleine rugzakje. Stom natuurlijk, maar we hebben het de hele reis niet gebruikt en er daarom nooit weer aan gedacht. Bij de douane ook lange rijen, ondanks dat er 30 loketten open zijn voor de afhandeling, het lijkt de Expo wel.
Terug in het Hart van het Noorden is het weer even wennen en dat niet alleen door het temperatuurverschil van 30 naar 13 graden Celcius. Het Chinese leven heeft ons ruim vier weken zo opgeslokt dat het nog een beetje vreemd is door de eigen straat te lopen of door het dorp te fietsen. Mensen staren ons niet meer na omdat we vreemde langneuzen zijn en maken niet meer stiekem foto’s van ons.
Geen chaotisch verkeer meer met het recht van de sterkste, maar alles keurig geregeld, verkeer van rechts heeft nog steeds voorrang enz. Ook geen onophoudelijk geclaxoneer in onze rustige kangaroebuurt. We kunnen ons weer verstaanbaar maken zonder eerst een kernwoord in een boekje op te moeten zoeken. Geen gerochel dat je elke keer doet omkijken om te zien of je geen gevaar loopt. Maar we missen ook het leven dat zich op straat afspeelt. Het Hart van het Noorden zit achter de geraniums verstopt. De heerlijke etensgeuren die je uit de eetstalletjes tegemoet komen, waar zijn ze. Maar we kunnen weer zonder beperkingen over het internet surfen en eindelijk weer op onze eigen website komen. Nog niet te veel nadenken over de opkomende economie van China en de economische crisis in het westen. Is dat wel een crisis als je onze welvaart vergelijkt met die van het Chinese rijstboertje, of is dat geen goede vergelijking ? En zo slokt het dagelijkse leven in het Hart van het Noorden ons al snel weer op. Wat blijft zijn de herinneringen aan het land dat we nu voor de zesde keer bezocht hebben, waar we vaak van genieten, ons soms aan ergeren, nog steeds weinig van snappen en ons blijft boeien. Mogelijk een reden om er in de toekomst nog eens heen te gaan.
R+A