DAG 20 (20 mei) Tunxi - naar Shexian en Chengkan

Wat kost dat nou allemaal in China, geachte backpackers ?

Het plan was om vanmorgen met het openbaar vervoer naar het 25 km oostelijk van Tunxi gelegen stadje Shexian te gaan. Maar dan moesten we 3 keer overstappen, een hele uitzoekerij en dan ook nog maar afwachten hoe het met de aansluitingen zit. Daarom maar een taxi genomen, die ons er voor omgerekend 6 euro naar toe brengt. De taxichauffeur wil in Shexian wel wachten tot we er uitgekeken zijn en ons daarna verder vervoeren. Voor een hele dag vervoer vraagt hij 20 euro, maar we hebben we geen belangstelling, juist omdat hij zo aandringt. We worden uitgezet bij een tempelcomplex, de entreeprijs voor bezichtiging van de tempel is 8 euro per persoon, een absurd bedrag in onze ogen, Voor de gemiddelde Chinees moet dat een kapitaal zijn, maar ook ons is dat veel te gortig, we hebben tempels genoeg gezien.

We lopen de brug over naar de andere kant van de rivier waar ook een deel van de stad ligt. In een stil straatje lopen we langs een gehandicapte man die in een soort laag bed op wieltje ligt samen met zijn zowel geestelijk als lichamelijk gehandicapte dochtertje. Allebei zo vies en het kind onder de luizen, zo triest. Je gevoelens springen heen en weer van medelijden tot verontwaardiging. Een hoop vragen komen bij ons boven. Is de familie mogelijk heel arm en worden ze hier wellicht elke dag heen gezet om wat geld te verdienen ? Maar het is hier geen druk punt en ze bedelen ook niet. Op onze reizen hebben we altijd wat kleine speelgoedjes bij ons om zo hier en daar eens iets weg te geven. Het meisje geven we dan ook een simpel speelgoedje. Je ziet haar blijde gezicht en weet meteen dat ze nooit iets krijgt, de man geven we wat geld. In een kraampje er vlakbij ziet een man het van een afstandje aan en lacht naar ons en steekt de duim omhoog. Waarom staat het China van 2010 dit nog toe, een land waar inmiddels zoveel rijke mensen wonen. Of zit het heel anders in elkaar ?

We komen in het oude centrum van Shexian, waar we stuiten op een kaartjesverkoopster die iedereen door laat, behalve ons. Maar dan is ze aan het verkeerde adres, zo laten we ons als buitenlanders niet discrimineren. Hoe ze ook roept, we lopen gewoon door met de rest van de meute en komen in een autovrij voetgangersgebied met allemaal winkels. Ze denkt toch niet dat we daar voor gaan betalen.

Even verderop komen we bij verschillende fraaie 17e eeuwse handelshuizen die te bezichtigen zijn en waar we graag gebruik van maken. Nu snappen we dat we daar dus kaartjes voor moesten kopen! Maar wij hebben al geld gegeven aan een paar andere inwoners van Shexian en voelen ons dan ook niet bezwaard als we zonder te betalen de fraaie herenhuizen bezichtigen. Komen de inkomsten van het toerisme toch nog op de goede plaats terecht.

Inmiddels is het al 13 uur en krijgen we best trek, maar we zijn al zover afgedwaald van het centrum dat het moeilijk is een eetgelegenheid te vinden. Wel zien we kleine smoezelige eetstalletjes, maar daar zitten helemaal geen mensen te eten. Dat is ons te riskant, hoewel dat helemaal niet zo hoeft te zijn. Even verderop komen we bij een stalletje waar ze rijst met groenten en vlees in bakjes verkopen en dat er netjes uitziet. We wijzen in de pannen aan wat we aan vlees en groenten willen hebben. Ze hebben ook nog een zitje naast de zaak en voorzichtig schaatsend over de vette vloer kunnen we plaatsnemen aan een goed klevend tafeltje in afwachting van het eten. Ondertussen krijgen we. zonder het besteld te hebben een heerlijk visbouilon-soepje aangeboden van zeewier met rode pepers. Ook de bestelde chinese nasi (gebakken rijst met groenten en stukjes vlees) smaakt heerlijk. En wat kost dat ? 1 euro voor 2 personen ! Niet allemaal nu onmiddellijk deze kant op komen, dit hebben wij ook niet eerder meegemaakt.

We hebben het wel gezien in Shexian en willen nu naar Chengkan, een dorpje waar we mooie foto's van gezien hebben. De taxichauffeurs vragen allemaal ongeveer 5 euro en zakken na wat onderhandelen naar 4 euro. We zien dat ze heel weinig ritten hebben zo tussen de middag en wachten even rustig. We hebben wel even tijd en willen proberen er voor 3 euro te komen. Na een paar minuten komt er al één die na enige discussie voor die prijs wil doen. Zo rijden we door een mooie omgeving met de arm uit het raampje en de stoel in de achterste stand naar Chengkan.

Chengkan, mooi gerestaureerd, maar weinig sfeer

In Chengkan hebben ze ons te pakken, want de entreeprijs is 8 euro p.p., een belachelijk hoog bedrag, zeker in China en er is geen mogelijkheid om zonder te betalen door te lopen, dokken dus. Overigens zie je overal in deze omgeving dat je moet betalen voor deze gerestaureerde oude dorpen. Hier wil men het opkomende Chinese toerisme naar toe hebben. Je loopt in een soort museumdorp, dat keurig gerestaureerd is, maar waar elke sfeer ontbreekt doordat er niet meer geleefd wordt in zo'n dorp. Prachtige huizen, maar niet eens ingericht met meubilair e.d. Chinezen vinden dat blijkbaar niet erg, wij des te meer.

Gelukkig is achter het museumdorp het gewone dorp met zijn mestbulten, oude vrouwtjes die een praatje met elkaar maken en koeien die verkoeling zoeken in de rivier. We gaan even lekker zitten bij het bruggetje over de rivier midden in het dorp. Ook even verkoeling zoeken door lekker met de blote voeten in het water te zitten. Dat duurt niet lang, wat er komt een mevrouw die gebaart dat we beter even aan de kant kunnen gaan, want ze gaat de mooie houten poepton uitspoelen. Even later komt er iemand de houten pispot omspoelen. Dat maak je in een museumdorp niet mee.

Als we aan het eind van de middag terug willen naar Tunxi staat de taxi die ons gebracht heeft er nog steeds te wachten op klanten. Hij zal wel denken dat wij weer mee gaan, want veel mogelijkheden om hier weg te komen zijn er niet. Maar wij willen met de plaatselijke bus terug. Het is een klein oud rammelbusje, die om 15.45 uur zal vertrekken, dat is al over 10 minuten. Maar tijd is een rekbaar begrip en om de tijd door te komen leer ik de vrolijke conductrice in het Engels tot tien tellen, tot vermaak van de overige vier wachtenden. A. heeft al een klein vriendinnetje als gesprekspartner gevonden.

Een half uur later dan gedacht hobbelen we gezellig voor 35 eurocent per persoon naar het eindpunt van het busje. Hier staat een nog ouder type klaar met houten stoeltjes, die ons voor 10 eurocent weer een eindje verder brengt.

We moeten weer overstappen op een andere bus maar hoeven ons daar geen zorgen over te maken, ze brengen ons netjes naar de overstapplaats voor het laatste stuk. Dat kost 40 eurocent p.p. naar het busstation in Tunxi. Vandaar met een taxi terug naar het hotel kost 80 eurocent, maar omdat deze taxichauffeur een voetbalfan is en de namen weet van Gullit, Van Basten, van der Sar en Sneijder geven we hem maar liefst 20 eurocent fooi.

s-Avonds eten we bovengemiddeld duur voor totaal 14 euro en zonder een pilsje erbij. Er is nl. alleen bier op kamertemperatuur te krijgen en daar hebben we op deze warme dag geen trek in. Niemand snapt waarom die vreemdelingen dat bier te warm vinden. Wel hebben we life-muziek bij het eten in de vorm van een kwakend kikkerkoor dat in een netje in de hoek van het restaurant op een hongerige klant ligt te wachten.