Morgen weer terug naar Nederland, vandaag nog wat laatste inkopen doen en nog even genieten van Shanghai. Uiteraard ook een stukje verbazing en ergernis, want dat hoort er ook altijd bij. Even een voorbeeld van verwondering die overgaat in ergernis. We stappen een kledingwinkel binnen en verspreid door de hele winkel ligt overal plastic verpakkingsmateriaal op de vloer. Door het plakband wat er nog aan zit kleeft het onder je schoenen en moet je een flinke schop geven om het weer los te krijgen. De vele aanwezige verkoopsters, die niets te doen hebben, lopen er gewoon overheen en ruimen niets op.
Ook al omdat de vele straatverkopers je van alles proberen te verkopen. Ook al heb je een horloge om, ze vinden dat je er nog wel een paar kunt kopen, een damestas voor meneer, ach ja, waarom ook niet. Koop toch een mascotte van de World Expo, het figuurtje is een rage onder de Chinezen, maar wij kunnen dat blauwe kereltje zo langzamerhand niet meer luchten of zien.
We hebben het hier wel gezien en besluiten naar Moganshan te gaan. Dit is een oud fabriekscomplex waar kunstenaars van allerlei disciplines werken en waar je van het ene naar het andere atelier kunt lopen. Twee jaar geleden zijn we hier ook geweest maar weten niet zeker meer waar dit was. Een aardige Engelsprekende jongen vraagt dit na en geeft ons een briefje waarop in het Chinees staat waar het is, dit voor de taxichauffeur. Maar eerst moeten we nog bijna anderhalf uur met de Metro naar het betreffende stadsdeel waar de oude fabriekshallen zijn. In de taxi herkennen we niets dat ons bekend voorkomt en als we uitstappen staan we voor het International Exhibition Centre met rondom alleen maar imponerende hoogbouw. Dit is niet wat wij bedoelden. Het is al in de namiddag, we gaan niet verder zoeken en nemen opnieuw een taxi naar het dichtstbijgelegen metrostation.Toch nog een kleine misser op de valreep, maar we hebben al zoveel gedaan en gezien, dat dit geen probleem is. Vanavond nog even lekker uit eten en de boel alvast zoveel mogelijk inpakken.