Overigens zie je wel steeds meer stickers met rookverboden, maar dat betekent niet dat er niet gerookt wordt. Voor veel Chinese mannen is roken een teken van mannelijkheid en een echte man laat zich niet door een '''Verboden te Roken'' sticker afschrikken. Aangezien er te weinig controle op het rookverbod is helpen wij de Chinese overheid hier zo nu en dan nog wel eens bij. Gisteren moesten we in de lift nog iemand corrigeren met ons Hollands vingertje gericht naar de sticker. De man wist niet hoe snel hij de sigaret moest doven en lachte ons verzoenend toe. Ja, wij maken ons hier wel populair.
Vandaag is het maandag, weer aan het werk dus. We gaan met de bus naar Wuyuan, oostelijk van Jingdezhen en de kortste etappe tot nog toe. Het is slechts 2 uur rijden in een mooie touringcar en bijna voor ons alleen. Slechts 3 medepassagiers, waarvan 1 ons steeds doet opschrikken van de geluiden die hij maakt als hij moet gapen, het is alsof hij een hartaanval krijgt. Zijn vrouw is er blijkbaar wel aan gewend, want die slaapt rustig door. We draaien al vlot de tolweg op, waar vrijwel geen verkeer is en rijden door een mooi groen heuvelachtig landschap met zo nu en dan een brede rivier en een stuwmeertje en dorpjes met mooie witte huisjes. Op de heuvels veel theeplantages.
Tot onze verbazing zijn we na een uur rijden al bij het busstation ten noorden van Wuyuan. Hier staat al een ontvangstcomité van zo'n 15 man ons te verwelkomen. Allemaal spreken ze ons gelijktijdig aan, hoewel ze elk iets anders te vertellen hebben. Dat wij ze niet verstaan dringt niet eens tot ze door, elk wil die Hollandse buit binnenhalen. De één wil ons op de brommer naar een hotel te brengen, een ander wil ons in zijn auto naar een ander hotel brengen en een derde heeft een minibus beschikbaar. Weer iemand anders wil grotere zaken doen en houdt een kaart met bezienswaardigheden van de omgeving voor onze neus, om een tour in de omgeving aan te smeren. En zo prijst ieder het zijne aan, terwijl ze om ons heen staan te springen. Zonder een beetje reiservaring waren we gillend weggerend, maar we weten dat je in zo'n situatie nooit moet stoppen of iemand iets moet gaan vragen, want dan heb je ze allemaal op de nek. Doorlopen is het devies en zo zie je 2 backpackers over een verder leeg busstation lopen met een schare Chinezen achter zich aan. In de verte zien we een taxi staan en daar lopen we in rechte lijn naar toe. Snel de rugzakken achterin en wegwezen. Nu is er voldoende tijd om netjes naar de achtergebleven horde te zwaaien en vriendelijk te lachen. Daar gaat hun vette worst, wat een teleurstelling moet dat zijn.
Tot onze verbazing zijn we na een uur rijden al bij het busstation ten noorden van Wuyuan. Hier staat al een ontvangstcomité van zo'n 15 man ons te verwelkomen. Allemaal spreken ze ons gelijktijdig aan, hoewel ze elk iets anders te vertellen hebben. Dat wij ze niet verstaan dringt niet eens tot ze door, elk wil die Hollandse buit binnenhalen. De één wil ons op de brommer naar een hotel te brengen, een ander wil ons in zijn auto naar een ander hotel brengen en een derde heeft een minibus beschikbaar. Weer iemand anders wil grotere zaken doen en houdt een kaart met bezienswaardigheden van de omgeving voor onze neus, om een tour in de omgeving aan te smeren. En zo prijst ieder het zijne aan, terwijl ze om ons heen staan te springen. Zonder een beetje reiservaring waren we gillend weggerend, maar we weten dat je in zo'n situatie nooit moet stoppen of iemand iets moet gaan vragen, want dan heb je ze allemaal op de nek. Doorlopen is het devies en zo zie je 2 backpackers over een verder leeg busstation lopen met een schare Chinezen achter zich aan. In de verte zien we een taxi staan en daar lopen we in rechte lijn naar toe. Snel de rugzakken achterin en wegwezen. Nu is er voldoende tijd om netjes naar de achtergebleven horde te zwaaien en vriendelijk te lachen. Daar gaat hun vette worst, wat een teleurstelling moet dat zijn.
Vervolgens onder het rijden onmiddellijk onderhandelen over de prijs met de taxichauffeur, want daarmee moet je niet wachten tot je er bent, want dan betaal altijd te veel. Met een grapje gaat er al snel wat van de prijs af en wat is er mooier dan als taxichauffeur te kunnen vertellen dat jij die langneuzen in je taxi had, terwijl die andere gasten het nakijken hadden.
s Avonds gaan we eten in een klein eethuisje vlak bij ons hotel. Het eten is heerlijk, zoals al de hele vakantie. Dit jaar is niet de meest spectaculaire reis die we in China maken, maar wel de reis met het lekkerste eten. Elke keer is het weer een verrassing wat je krijgt, maar vrijwel altijd een aangename.
Als we af willen rekenen komt de grootste verrassing, het personeel maakt ons duidelijk dat ons eten al betaald is door iemand anders die al weg is gegaan. Daar staan we dan met de portemonnee in de hand en we kijken elkaar wat schaapachtig aan, wat moeten we hier nu mee. We kunnen niks anders dan het accepteren. De man die het eten van ons betaald heeft zat met een groepje vrienden aan het tafeltje naast ons te eten en we hebben even met ze geproost. Door de taalbarrière konden we verder geen woord met ze wisselen. Bij het weggaan zei de man wel dat hij ons eten had betaald, maar we wisten niet of we dat wel goed begrepen en geloofden het ook niet. Of hij het nu deed uit vriendelijkheid, stoerheid of gewoon een beetje aangeschoten was, we weten het niet, maar nogmaals het eten was heerlijk.
