Beschrijving van een reisdag in China, zoals wij die ervaren.
Het plan was om vanuit Macao naar Guangzhou, het vroegere Canton te reizen, daar 1 of 2 dagen te blijven en vandaar etappegewijs verder naar het noorden te reizen om uiteindelijk in Shanghai te eindigen, het einddoel van onze reis.
Gisteravond zijn we de stad in geweest om aan de weet te komen welke bus we moeten hebben naar Guangzhou, om welke tijd deze vertrekt en waar. Met veel lopen naar verschillende bushaltes en hier en daar vragen lukte dit, maar dan zijn we wel een paar uur verder. Veel zin om nog een paar dagen in een drukke stad te vertoeven hebben we evenwel niet. Terug op de kamer bestuderen we daarom nog eens de kaart en komen er met behulp van The Rough Guides achter dat er een boot van Macao naar Shenzen gaat en we daarmee een hele hoek afsnijden. Boottijden hebben we echter niet en we weten ook niet niet hoe we vanuit Shenzen verder kunnen reizen. Wel dat er een bus naar het noorden gaat vanuit Shenzen, maar niet van welk busstation, waarvan er minstens 3 zijn. Maar we wagen het er maar op en zullen wel zien hoe het zal verlopen.
Om 9 uur boeken we uit bij het hotel en zijn al om 9.15 uur met de stadsbus bij de haven. Er gaan maar 4 boten naar Shenzhen aan de andere kant van de parelrivier, maar we hebben geluk, want er gaat een boot om 9.45 uur. Voor we aan boort kunnen moeten we eerst nog door de douane (1 land, 2 systemen), maar dat gaat vlot. Ook aan boord van de snelle catamaran is het niet druk, zodat we een mooi plekje hebben. Helaas is het uitzicht beperk, maar het is in ieder geval droog. Vannacht heeft het hard geregend en werd er een regenalarm afgekondigd. Vanmorgen werden we zelfs door het hotelpersoneel gewekt om te controleren of we de ramen wel dicht hadden. Op TV zagen we dat het alarm om 8 uur werd ingetrokken.
Om 11 uur komen we aan in de haven van Shenzhen. Ook hier komen we vlot door de douane, mede doordat we een paar Chinese meiden opzij zetten die denken voor te kunnen dringen. Nu moeten we nog met een bus in de stad zien te komen. Na wat zoeken en vragen en 10 minuten met de zware rugtassen lopen vinden we uiteindelijk de bushalte. Opnieuw hebben we geluk met de aansluiting, want na 5 minuten wachten is de bus er al.
Shenzhen
Ongeveer de helft van alle exportgoederen van China komt uit deze regio. Kijk maar even rond in huis hoeveel spullen u heeft "Made in China", veel zal afkomstig zijn uit dit gebied. Het was wijlen Deng Xiaoping die in de tachtiger jaren het initiatief nam Shenzhen uit te roepen tot Speciale Economische Zone. Met zijn slogan "Rijk worden is heerlijk" liet hij het vrije marktprincipe in deze regio toe. Een hele verandering na het Mao tijdperk. Een groot Billboard langs de straat met het portret van Deng geeft aan dat ze hem hier nog niet vergeten zijn. "Kleine Deng" (hij was maar 1.55m), was overigens ook de man die in 1989 de studentenprotesten hardhandig neersloeg.
We ervaren hoe uitgestrekt Shenzhen is. Het kost 1.30 uur om bij het busstation in het centrum te komen, waarbij we gedurende de hele rit onafgebroken langs woonblokken, fabrieken en luxe hotels rijden, zowel links als rechts van de brede straten, het ene gebouw nog hoger dan het andere. Flatgebouwen van wel dertig, veertig verdiepingen hoog, in de meest vreemde kleuren - geel, oker, vaalgroen, blauw, sepia en paars. In welke zuurstokkleur wilt u wonen meneer Hu Lang? Twee van zulke flats in het Hart van het Noorden en je kunt de rest van het dorp aan de natuur teruggeven. Even de bulldozer ervoor en klaar is het, zo doen ze het in China tenminste.
We willen vandaag nog een stuk verder reizen en na een korte lunchstop bij een KFC voor een snelle hap gaan we op zoek naar de volgende bus, maar zo soepel als het eerst ging zo moeilijk gaat het nu. We dachten dat Shenzhen een internationale stad zou zijn, gezien de vele handelscontacten met het Westen, maar de opschriften zijn alleen in Chinese schrift. Zodoende zijn we genoodzaakt veel rond te vragen om te weten te komen waar de bus naar Huizhou te vinden is. De Rough Guides geeft ook niks aan en iemand vinden die Engels spreekt en ook nog weet waar we de bus naar Huizhou kunnen vinden is een onmogelijke combinatie. We kunnen het net zo goed in het Fries, Grunnings of het Stellingwerfs vragen, het resultaat blijft hetzelfde.
Stel je daarbij even een temperatuur van 29 graden voor met een hele hoge luchtvochtigheid, 2 backpackers van achter in de 50 met elk een rugzak die steeds zwaarder aan voelt en ook nog een klein rugzakje met handbagage afwisselend in de hand en voor de borst en dan van hort naar her te worden gestuurd in een onbekende stad, waarbij elke Chinees die je vraagt je weer een andere kant op wijst en waarbij het oversteken van de straat vast niet bij de reisverzekering is inbegrepen. Met het zweet dik op het voorhoofd en een bloeddruk ver boven het landelijk gemiddelde komen we uiteindelijk bij toeval bij het treinstation uit.
Tegen beter weten in sluiten we achter aan in een lange rij, hoewel we uit ervaring weten dat er vaak moeilijk aan treinkaartjes is te komen. We stellen ons er al op in dat als we na een half uur aan de beurt zijn bij het verkeerde loket blijken te staan. Eerst lijkt het daar ook op op als het meisje achter het loket aangeeft dat er geen kaartjes zijn naar de plaats waar we heen willen. Maar dan komt er een collega van een loket verder ons helpen. Die vertelt dat er kaartjes zijn voor de trein van 15 uur. Aangezien het nu 14.15 uur is hoeven we niet lang na te denken en met een triomfantelijke grijns nemen we de tickets in ontvangst. Na alle problemen is dit weer kicken, ook al omdat we besloten hebben nog een stuk verder te reizen dan we met de bus van plan waren. We gaan door naar Meizhou, zo'n 350 km ten noorden van Shenzhen. In de koele wachtkamer wissen we het zweet van het voorhoofd en de bloeddruk komt ook weer op een aanvaardbaar niveau. In China wacht je niet op het perron, maar in een wachtkamer. Vlak voordat de de trein er is en soms als deze al op het perron staat gaan de hekken open en kun je naar de trein. Ondanks de genummerde plaatsen geeft dit altijd veel gedrang, een nationale sport in China. Deze keer staat de trein er al en het duurt nog tot 15.30 uur voordat we vertrekken. We hebben meteen al aanspraak met een man die zichzelf het Engels heeft eigen gemaakt. Over en weer worden ervaringen uitgewisseld en vertellen we elkaar waar we vandaan komen, waar we overal geweest zijn en nog wat tips over mooie plekjes in China. Ook de censuur door de overheid m.b.t. GOOGLE in China komt ter sprake, dat de afgestudeerden met een universitaire opleiding geen werk kunnen vinden, dat iedereen in China mee wil profiteren van de economische boost en daarom steeds hogere wensen heeft, zoals een auto, eigen huis enz. Het is de ongebreidelde 'snelgeldmentaliteit' die lang niet voor iedereen is weggelegd en in de toekomst voor grote sociale onrust kan zorgen. Hij vertelt dat mensen in Shenzhen momenteel hun baan verliezen en in de problemen komen met het kort geleden gekochte zuurstokkleurige flat omdat bepaald werk nu naar regio's binnen China gaat waar weer goedkoper geproduceerd kan worden. Zo pratend vliegt de tijd voorbij en doen we weer leuke kontakten op. Er komt een meneer door de trein die een langwerpig doosje probeert te verkopen met sigaretten erop afgebeeld. Veel Chinezen overwegen het te kopen, hikken toch wel tegen de prijs aan, maar als ze er ook nog 2 tandenborstels bij krijgen kopen de meesten het. Nu is ons duidelijk dat het om tandpasta gaat, speciaal voor rokers. Voor omgerekend 1 Euro kopen wij ook een tube, tot groot plezier van de man, die hiermee in een keer een internationale deal heeft afgesloten.
Om 21.30 uur komen we aan op het treinstation van Meizhou, dat ruim 5 km buiten de stad ligt. Er staan heel wat mensen met een eigen auto klaar die graag een paar Yuan bij willen verdienen als taxi. Na enig onderhandelen vinden we een pa en moe die ons netjes naar het hotel in Meizhou brengen. In het hotel weten ze al van onze komst, want de man die we in trein hebben ontmoet, heeft al gebeld en ook al een prijs afgedongen. Een prijs waar we heel tevreden over zijn gezien de ruime kamer die we krijgen.
Nog even naar de naastgelegen supermarkt voor een paar bekertjes yoghurt en dan is er een intensieve reisdag voorbij, die soms veel doorzettingsvermogen vroeg, maar alle inspanningen waard was door de vele indrukken die we weer opgedaan hebben. Het is inmiddels 23 uur, we kunnen rustig gaan slapen, de zuurstofmaskers voor een eventuele hotelbrand liggen in het nachtkastje, welterusten.
Welkom op onze China-website 2010 ! Op deze site kun je allerlei informatie vinden over de reis die wij in mei 2010 op eigen gelegenheid hebben gemaakt door het oosten van China.
